afera salatera

na skutek nieskoordynowanych ruchów oraz ograniczonej przestrzeni w kuchennej szafce wiszącej dokonałam samozniszczenia rodowej salatery porcelanowej pękając ją na dwie zupełnie nierówne połówki. oglądnięcie szczątków upewniło mnie, że pękłam tę salaterkę po mistrzowsku bez żadnego prawie uszczerbku w porcelanie co oznacza, że przyłożywszy do siebie dwie nierówne połówki nagle wtem znienacka otrzymałam salaterę jak nową i to w jednej części. wniosek mógł być tylko jeden. szlachetna porcelana ma szansę odzyskać swój pierwotny kształt i powrócić na stół w pełnej krasie a tym samym uniknąć umieszczenia w zielonym pojemniku na odpady po alkoholowych libacjach (choć jako wielokrotna nosicielka tatara z powodzeniem mogłaby odnaleźć wspólny język z wysuszonymi flaszkami, no ale przyjmując, że w pojemniku głównie lądują odpady po tanim winie lub browarze, to jednak dla salatery byłaby to degradacja , mezalians i szejm straszny). aaaaaaaaaaaaby więc powrócić salaterę na stołu wdzięczne łono dokonałam precyzyjnego sklejenia za pomocą środka silnie a szybko klejącego. po paru sekundach pasowania nierównych połówek otrzymałam jedną zgrabną salaterę o wizerunku prawie nieskazitelnym i tylko wprawny mikroskopista mógłby dostrzec subtelną rysę świadczącą o tym, iż jest to salatera z przeszłością. kontenta byłabym niechybnie bardzo wielce z tej udanej reaktywacji, gdyby nie finał finałów. oto bowiem postawiona na moim kuchennym stole świeżo sklejona salatera przywarła doń jak przyspawana resztką przeźroczystego kleju. mam więc teraz stół z przyklejoną na wieczność salaterą. a że salatera pożyczona to mam dylemat. oddać naczynie w mozaikowych, porcelanowych kawałkach tkniętych młotkiem w celu trwałego rozdzielenia ze stołem, oddać salaterę ze stołem czy też wariant najbardziej polubowny, który nasyci wilka i owcę ocali: oddać salaterkę z wyrżniętym fragmentem stołu
b.