Myślałam, że nie ma takiego miejsca na świecie, które miałoby więcej schodów niż Lizbona. Błąd! Wystarczy wsiąść do pociągu (nie) bylejakiego (no bo to jednak piendolino) i dać się powieźć na Śląsk. Górny Śląsk. W kulturalnym (kultura fizyczna w udanej kompilacji z kulturą duchową) trójkącie:
Spodek – NOSPR – Muzeum Śląskie lubieżnicy stepu mogą się usmarkać z radości do wypęku. Przypuszczam, że łączna długość występujących tam schodów z nawiązką przewyższa łączną długość wszystkich narciarskich tras zjazdowych w Polsce.
Tak się złożyło, że iż w minioną niedzielę zmuszone byłyśmy z alaską trawersować te wszystkie schody miotając się po nich jakby tknięte pląsawicą Sydenhama raz w górę raz w dół (wydaje misie, że częściej w górę) by ostatecznie osiągnąć zamierzone cele czyli cały katowicki trójkąt kulturalny. Było to o tyle upiorne, że noc zapadła, siąpił śląski , kwaśny kapuśniak, a schody mnożyły się jak jętki, po zażyciu pryszczela lekarskiego. Ponadto zachowywały się (schody, nie jętki) jak schody w Hogwarcie, czyli żyły własnym życiem i niekoniecznie wiodły tam, dokąd właśnie zamierzałyśmy dotrzeć. Gdybym przebiegła była maraton, byłabym mniej złachana niż po tej wędrówce. A jeśli w ostatnią niedzielę Juirij Malanczenko z międzynarodowej stacji kosmicznej zaobserwował przez bulaj świetlistą łunę wokół Spodka, to to byłyśmy my: ja i alaska drałujące co sił w nogach wokół tego kosmicznego obiektu w poszukiwaniu hotelu. Na oko licząc udało nam się okrążyć Spodek kilka razy zanim nas ochrona obiektu nie wyłapała i grzecznie acz stanowczo wyprowadziła z orbity pod drzwi hotelu gdy prędkością krążenia zagroziłyśmy przełamaniu hegemonii w locie kolistym cząstkom latającym po zderzaczu hadronów. I to była słuszna interwencja, która pozwoliła nam przed koncertem w NOSPR a po wizycie w Muzeum Śląskim zapodać sobie, oczywiście, roladę, białe kluski i modro kapuste. Mlaskałyśmy ukontentowane głośno jak na uczcie w pałacu chińskiego cesarza. Zresztą po wizycie w Muzeum Śląskim, zwłaszcza po obejrzeniu ekspozycji w „Kopalni Katowice” nie mogłybyśmy wybrać z menu nic innego (wodzianki akurat nie mieli). Muzeum polecamy gorąco, tak jak nam zostało polecone (frakcji śląskiej przy niniejszym dziękujemy :). bo to fantastyczna wycieczka w przeszłość od neolitycznego kła mamuta przez Powstania Śląskie, mroki I i II wojny światowej , gierkowskie „pomożecie, pomożemy” aż po czas prawie współczesny. Niezwykła, spójna, budząca szacunek kultura. W ogóle tam ludzie jacyś tacy nam się trafili milsi, pogodniejsi (mimo dżdżu) i przysiadalni. A koncert Wodeckiego z Mitchami to feeria Ach! i Och! Małmazja i melba polane ajerkoniakiem (dla Alaski, dla mnie raczej singelmaltem, ale mniejsza o szczegóły, prawda) . No bo. niech se Państwo wyobrażą: 1800 widzów i słuchaczów na kilkunastu poziomach tej przepięknej falistej architektury wstaje z miękko wyściełanych foteli i śpiewa i tańczy razem z Artystami. I buja się w rozkosznej radości i unosi tam, gdzie nie ma nic poza niewyrażalną słowami ekstazą. No topsz. wiem. Nie wszystkich Wodecki z Mitchami tak uniesie. Ale nas i cały NOSPR tam właśnie uniósł i zawiesił wysoko i pozwolił dyndać nogami niczym rozanielonym muminkom na puszystych obłoczkach, w które czarodziejski cylinder zamienił skorupki jajek. Po koncercie, który cudem wygładził nam drogę powrotną do hotelu (zapisać: muzyka łagodzi schody) nabyłyśmy w nocnym i spożyłyśmy (ale nie. nie pod sklepem. No co Wy!) bugarskie wino (bo miało zakrętkę a nie korek, co nam zdecydowanie ułatwiło decyzję) w smaku bardzo delikatne, doskonale wyważone, z LEDWIE zauważalną kwaskowością, doskonale harmonizujące z wiosenną sałatką i owocami morza (z powodu oddalenia od morza użyłyśmy w charakterze przekąski batonik milkiłeja i ten mariaż będziemy serdecznie propagować). No i cały ten weekend byłabym pod niebiosa zachwalała (łącznie z sobotą, kiedy to nastąpiło moje wielogodzinne, bliskie spotkanie trzeciego stopnia z Niezwykłą, Cudowną Osobą i z pewną takoż niezwykłą techniką relaksacyjną. Dodajmy na marginesie, że okazało się, iż oto jestem ralaksoodporna niczym gumofilce na wodę . Ale nie tracę nadziei, że i mi kiedyś przyjdzie wytelepać to coś, co mi bruździ i betonuje neuroblasty), gdyby. Gdyby mi nagle nie wywalono z pewnego radia mojej ulubionej niedzielnej audycji o filozofii. Wywalono Bo TAK (jak mniemam skutek hasła: dobra, zmiana) . szlag mnie trafił taki, że najsroższy grom burzowy w krzyż na Giewoncie musiałby się ze wstydu setnie zasromotać i pójść do najbliższej elektrowni z wnioskiem o doładowanie mocy. Pewna nobliwa słuchaczka tego radia zapowiedziała, że mimo starczego wieku, jeśli ktoś w obronie i proteście przeciw zdjęciu audycji zechce palić opony, to ona już dzierży w pomarszczonej dłoni podpałkę i zapałki. Wszem i wobec deklaruję, że iż jeśli taka akcja będzie miała miejsce, osobiście przyturlam na protest wszystkie cztery letnie opony romana (roman, jako fan radia jest cały za) i zrobię taką zadymę, o jakiej marzy niejeden osobnik, który, tu cytuję za słownikiem SJP w wersji light : jest gminnym, nieokrzesanym oraz prymitywnym do imentu „zwolennikiem określonej drużyny sportowej”
(a futbol jest tu skojarzeniem nader, nader celnym).
b.
ps. zdjęcia pożyczone z sieci, autorom serdecznie dziękuję
