sobota, 29 września 2012

będzie rynsztok (ale psoko, kontrolowany)


otóż wsza ich mać, odcięli mnie od internetu. bo się im WYDAWAŁO, że oto wygenerowałam zadłużenie grożące zawaleniem się usługodawcy z chrzęszczącym kretesem na wzór pewnej bursztynowej firmy z północy. me hipotetyczne, rwamać, zadłużenie wynosiło złoty sto pięćdziesiąt i zaczynało po dwóch dniach wstrząsać filarami srata-tata- potentata na rynku. z lekka skonfundowana i sfrustrowana poszłam we w piątek do centrali dać im tak zwany w... w... , nie no nie mogę, umówmy się , że wycisk. dać im wycisk oraz wyraz mojego wyżu adrenalinowego pulsującego mi gulą w okolicach krtani. jakieś ca. dziewięćdziesiąt minut zajęło ppppppppppppppppppppp..., tj. pani w obsłudze klienta zidentyfikowanie kwestii kto i komu jest winien i kto i jak długo powinien za to wisieć na haku nago za kohones nad bryzgającym, wrzącym smarem technicznym. bynajmniej nie ja. pierwsza pppppppppppp... pani raczej sobie z mym karkołomnym problemem nie poradziła. kiedy zobaczyłam, jak zaczyna na kartce formatu 4A0 wypisywać rządki cyferek poczułam, że mój mózg gotowy jest wystartować w przestrzeń okołokosmiczną i tam rozpaść się na miliard kwancików by z nagła opaść na ziemię miliardem rozżarzonych meteorytów centralnie w tę żałosną instytucję. I gdy już już zapinałam pasy startowe inna pani, chwała , chwała, chwała – kompetentna i miast kartki i ołówka poruszająca się sprawnie w systemie, w przysłowiowe mgnienieoka ustabilizowała mój poziom adrenaliny i mentalnie bijąc się w instytucyjną pierś zarządziła natychmiastowe, bezkosztowe przywrócenie mi niesłusznie odebranego internetu. ale, żesz no, do jasnej zasmarkanej anielki, czemu to trwało aż dziewięćdziesiąt minut?!? tymczasem więc mam internet, ale już jakby jakość i skuteczność połączeń telefonicznych, realizowanych przez tę sama instytucję jest cholernie gówniana, gdyż oto funkcja telefonu jest jakby niepełna ( panie Bell, proszę memu usługodawcy narysować na karteczce osochodzi w telefonowaniu, gdyż usługodawca mój pojął jakby tylko pół prawdy). pozwala bowiem wykręciwszy numer żądanego abonenta uzyskać połączenie, jednak w dalszej kolejności następuje losowo wybrany wariant: albo ja nie słyszę interlokutora albo interlokutor nie słyszy mnie. psiatakzwananiesłuszniezresztąmać. z powodu, że jak to mam w zwyczaju o tej porze roku udaję się na sielski wypoczynek do Sosnowca (skompletowawszy najprzódy targową garderobę w tonacji kawy oraz nabywszy parę ekscentrycznego obuwia, gdzie jeden but jest dwa numery większy od drugiego – o czym się przekonałam dopiero w domu potknąwszy się siedmiokrotnie na odcinku dwóch lichych łokci) nie będę mogła z drgającą grdyką odwiedzić ponownie szacownej instytucji by im złożyć moje uszanowanie oraz specjalne wyrazy (głównie rynsztokowe). może to z resztą i dobrze. impet drugiej awantury pod rząd nie byłby już tak efektowny ani satysfakcjonujący. introwertyk jak ja, ma bowiem jednak ograniczone zasoby spektakularnego wybuchu. a ja bym chciała wybuchnąć im tam w tym ichnim ... (proszę tu wpisać dowolny intensywnie agresywny przymiotnik) biurze obsługi klienta jak zjawiskowa supernova z krzesanym przytupem i rozpętać wojnę światów. tymczasem, zważywszy na priorytety, odmeldowuję się na czas określony i powrócę, gdy księżyc będzie garbatym Ce.
b.

poniedziałek, 24 września 2012

Estetyka mazowiecka vs. estetyka dalmacka


prosty człowiek, nawykły do równin i względnych płaszczyzn krajobrazu, w spotkaniu z górami musi przeorganizować swoje pojęcie orientacji przestrzennej oswajając uwypuklenia rzeźby terenu. jako tako radzi sobie prosty człowiek z Tatrami płynnie przechodząc w zachwyt nad poszarpanymi szczytami a nawet, ba, dolinami zawieszonymi wyżej niż przeciętna mazowiecka górka szczęśliwicka mając do dyspozycji kilkusetkilometrowy odcinek aklimatyzacyjny stopniowego wybrzuszania się równiny. ale czego może doznać człowiek prosty, gdy staje przed ekstatycznym i estetycznym geograficznym absolutem, kiedy to majestatyczne i wysokie górskie krawędzie, których szczyty częstokroć gdzieś hen ponad chmurami, nie tylko malowniczo rysując widnokrąg schodzą nagle w dół ale one jeszcze schodzą bez dystansu wprost do morza (choć niejeden geolog dałby mi dyscypliną po łapach, że a cóż to za brednie, że właśnie odwrotnie, że one z tegoż morza wyłażą. pfff. punkt widzenia zależy, wiadomo. jak się siedzi na tarasie z widokiem na szmaragdowe morze, to góry doń schodzą. jak do wodopoju. koniec i kropka). przez lata ukształtowana świadomość geograficzna, że morze to tam na północ a góry o tam na południe, wprawia mazowieckiego prostego człowieka w elementarny albo i nawet wzorcowy stupor, kiedy to nagle cały ten, pokoleniami uświadamiany bezkresny dystans od Bałtyku do Tatr musi zmieścić w kilkunastu metrach pomiędzy stromą krawędzią pasm górskich a brzegiem sennego morza. a to morze to też jakoś nie przystaje tak gładko do swojej bałtyckiej definicji dużego zbiornika zimnej, koloru bagiennego wody, bezprzerwnie szumiącej i toczącej na piaszczysty brzeg spienione bałwany i resztki fląder. to morze bałwanów ni fląder raczej nie toczy, czasem tylko sięgając do jakiegoś sztormowego pierwowzoru próbuje spienić tę czy inną falkę, ale to naprawdę żałosna i z reguły nieudana próba imitacji. to morze należy do typu immanentnego flegmatyka o błękitnych, przejrzystych , półsennych oczach. można by więc z powodu tego morza zagubić się w przyswojonych archetypach, kodach i wzorcach i zasromać się, no co z tym morzem, gdyby z tej dychotomicznej opresji nie ratował człowieka czysty zachwyt. nad jego przeźroczystą akwamaryną, nad przyjazną temperaturą, nad brzegiem obrośniętym piniami o szerokich i rozłożystych jak baldachim sułtana słodkopachnących koronach, nad białymi wapiennymi skałami, na których można spocząwszy moczyć stopy i zapatrzeć się w widnokrąg usiany wyspami lub wypatrywać cierpliwie srebrnych rybek ławicami wyskakujących z wody niczym garść do góry przez neptuna wyrzucanych ku radości lądowej gawiedzi diamentów. a gdy się schodzi wąską ścieżką na plażę pokonując wykute w wapieniu drobne schodki, to mija się niskopienne krzewy z pęczniejącymi na słońcu gronami złocistych i granatowych winogron, grządki wysuszonych słońcem warzywników z rozgrzanymi pękatymi i żółtymi kabaczkami, podąża się w cieniu niskich , rosochatych drzewek obficie obsypanych zupełnie jeszcze niedojrzałymi i niestety, tfu, niezjadliwymi oliwkami w kolorze tkniętej mglistym błękitem zieleni. mija się, mięciutkie jak chałka bez skórki, figi dyndające na drzewkach niczym miniaturowe tykwy ze słodkim miąższem . a wszędzie rosnące mazowieckie tawuły zastępują tu dzielnie ogromne (jak na pojmowanie użytkownika ziół z torebki) krzewy wonnego rozmarynu. zejście nad morze przypomina więc wędrówkę przez aromatyczną spiżarnię. w malutkich miejscowościach (ech Pisaku ty nasz, kochany Pisaku) plaże są oczywiście malutkie , usypane z malutkich białych kamyczków (kolejny zonk dla dotychczasowego użytkownika piaskowych plaż wielokilometrowych). nie ma tu pasaży handlowych z plastikowymi wiatraczkami, góralskimi ciupaskami, z dmuchanymi spajdermenami z kolorowej cynfolii. nie ma budek z prażoną kukurydzą i smażoną, wielokrotnie rozmrażaną rybą. w malutkich zatoczkach, przy malutkich marinach z malutkimi jachtami i łodziami rybackimi zapraszają nienachalnie do konsumpcji przytulne lodziarnie, kawiarenki i konoby, w których po zmierzchu serwuje się świeże owoce morza i boskie cevapcici prosto z kamiennego grila. i jak to w krainie niespiesznych wakacji, niespiesznie przyjmowane są zamówienia i raczej niespiesznie grilowane są sardele i plejskawica w porcjach ogromnych, jakby miały zaspokoić ichniejszego drwala po potrójnej szychcie. czekając na zamówienie powoli sączy się lekko rozwodnioną rakiję. bo i po co się spieszyć. szkoda zbyt szybko zamknąć kolejny błogi dzień w Dalmacji.

b.

a w następnym odcinku, jeśli mię łaskawe bałtyckie wiatry przywieją z Gdańska do domu, będzie o efekcie ciżbanowymi Istrii i o tym jak otumaniona prsiutem omalże rozjechałam kowboja w Gornij Brela.

poniedziałek, 17 września 2012

Hrvatski fotoplastikon czyli przaśne pocztówki z

najprzódy nasłuchawszy się i naczytawszy, że ojojoj jaka ta Chorwacja śliczna ajwaj cmok cmok, jechałam z pewnością doznania względnie przyjemnej estetyki z dodatkiem wysokich jak na wrzesień temperatur. nie, żem tam zaraz zblazowana jechała. raczej nastawiona, że zasadniczo ładnie niż brzydko. w zaciszu ciemnej strony umysłu tkwił jednak chochlik i szeptał, bueee, wszyscy chwalą, musi jakaś wypomadowana z wierzchu landryna a pod spodem dziegć i kicz na pożywkę otumanionych turystów. no więc, proszę Państwa i owszem. landryna. landryna do sedna sedn. ale. landryna o niezwykle wysokiej jakości cukru. chciałby człowiek opisać tak po ludzku, po hemingweyowsku rąbnąć pięścią w stół i surowym okiem spojrzawszy wydobyć z siebie jakiś krytyczny osąd i trzeźwy komentarz, choćby zwykłe buee albo eeetam. ale. no nie da rady (prawie, ale o wyjątkach potem). bo jestci też Chorwacja tak oku i duszy miła, że z miejsca rwie za serce i pozwala się z błogim westchnieniem i z wzajemnością napawać. no to żem się napawała. do immanentnego wypęku. dlatego przytaczam tu tymczasem przygarść pocztówek a gdy okrzepnę i odtajam z błogostanu, zdam słowne świadectwo. zdjęcia w kolejności podle naszej podróży z południa zachwycającej Dalmacji na północ do intrygującej (a czasem irytującej) Istrii:

Pisak, czyli hołm słit hołm z plażą na podorędziu






Szibenik


Trogir



Split



Imotskie



Droga na Ostrołękę





Omiś




Dolina Neretwy



Dubrownik





Jeziora Plitwickie





Rovinj




Vrsar



Groznjan




Cyprysowa aleja


Oprtalj




Roć



Hum



b.


sobota, 15 września 2012

Koszmar z ulicy wiązów czyli polskie drogi

uprzejmie informuje się, że posiadam pisemne usprawiedliwienie nieobecności. usprawiedliwienie w postaci kilku winietek oblepia szybę romana i jest dosłownie i w przenośni nie do zdarcia. powrót z nieobecności był koszmarnie bolesny z wielu zrozumiałych względów jednak najdotkliwszym obuchem we wczorajszym powrocie było piekło jazdy autem z Chałupek do stolicy via matrix na odcinku Piotrków Tryb.- Warszawa w godzinach nocnych. NIGDY WIĘCEJ!!! na skutek powyższego obudziłam się przed chwilą z gigantycznym bólem prawej tylnej potylicy a pachołki w stylu samoobrony nadal śmigają mi przed rozbieganym okiem. gdyby, hipotetycznie, na trasie stał i machał autostopem minister od dróg i au... auto ... autofakstrad – to przysięgam na mą biedną głowę – wzięłabym tego piiiii piiiii piii do auta i najpierw wahadłowo przewiozłabym go tą drogą wte i z wewte powrotem cztery razy niczym galion na masce romana a potem krócicą wydziergała na jago korpusie znak drogi szybkiego ruchu a otwory obficie posoliła tradycyjną solą morską z Włodawy. idę. zaparzę sobie herbatkę zen chai, powącham hrvatską oliwę i ustabilizuję emocje.

b.