o normalnych aberracjach

spiąć się i wejść z impetem w nowy zawodowy rok to jak zjeść bigos przez słomkę. napędzana stresem o złożonej etiologii budzę się o 4:30 i czuwam by punktualnie o 6:00 walnąć budzikiem i powlec się nad krawędź umywalki. może i powinnam z siłą wodospadu wygenerować jakiś błyskotliwy i nowatorski pomysł na eurodajny geszeft, albo przynajmniej z rozmachem rozprawić się z zalegającymi biurko i okolice papierami opatrzonymi sygnaturą 2009, i uznawszy je za dalece przeterminowane napełnić nimi wiadro dopychając kolanem. ale. poniecham. bo. patogeneza mojej prokrastynacji ma bliżej nierozpoznane podłoże i nie zamierzam się bić z koniem i udawać wielbłąda. gdyż mogłoby to naruszyć równowagę w przyrodzie osadzonej na zasadzie, że komuś się musi bardzo chcieć pracować, żeby się mnie nie chciało bardzo.
a tymczasem. ah tymczasem zadzwonił do mnie mój najwierniejszy wielbiciel z Białegostoku, który nieprzerwanie od roku 1995 [sic!] składa mi życzenia świąteczno—noworoczne połączone z wylewnym hołdem dla najpiękniejszej warszawianki (serio, serio) [sic!]. oni tam, na wschodnich rubieżach , nawet sobie sprawy nie zdają, jak daleko od kategorii najpiękniejszej warszawianki (naturalnie wybaczając i zakładając osobliwy gust ) może nas odwieść piętnaście ekliptycznych okrążeń słońca wokół ziemi.
lecz mimo to a może właśnie dlatego, trwanie mojego najwierniejszego orędownika w niepodważalnej przychylności jeszcze z czasów końca poprzedniego wieku bardzo mnie rozczula.
kolega zaś uważa, , że to pewno jakiś pomyleniec i wszetecznik. przyjedzie do Warszawy, odrąbie mi głowę i wsadzi w słój z formaliną i wtedy to dopiero się rozczulę.

b.