Cicha przystań, nonajron i wikt

za niezrozumiałym idąc podszeptem udałam się cija w poniedziałek do przybytku cywilizacji, czyli do biblioteki i na krzywego ryja wyniosłam stamtąd kamienie milowe literatury klasycznej. sumiennie ostrzegana przez opinię publiczną miałam świadomość, że to nie będzie lektura łatwa , oj nie łatwa i co do tego, to potrafi tę rzecz zagmatwać aż do stopnia niesłychanego. przysiadłam więc półgębkiem na tapczanie i nieśmiało potoczyłam oczami po pożółkłych kartkach. po pierwszych dziesięciu stronach zaparzyłam w buzdyganku zapas jerby, po czterdziestej stronie obsadziwszy dwa półgębki na tapczanie otuliłam się pledem (choć nie z taką wprawą i nie tak szczelnie jak werandujący się bohater mojej powieści), po kolejnych kilkunastu stronach jęłam się zastanawiać kiedy runie czar tej lektury i będę mogła zgodnie z powszechną opinią publiczną smyrgnąć książką w ciemny kąt z orzeczeniem, że tego się czytać po prostu nie da. dziś kończę pierwszy tom pełna żalu lecz i nadziei bo oto autor zechciał napisać i tom drugi. sama do końca nie wiem co mnie w tej opowieści ujmuje. ma w sobie tyle gruźliczej melancholii. i ten niezwykle tajemniczy klimat zanurzonych we mgle zroszonych górskich szczytów i jednostajnie meandrujących w eklektycznym i introwertycznym świecie bohaterów. a w dodatku tam naprawdę nie dzieje się nic i nie stanie się nic - aż do końca. swego czasu miałam szczęście stanąć u stóp zamglonego deszczem masywu Zugspitze (2.962 m n.p.m.) w bawarskich Alpach. było cicho, szaro, chłodno i niezwykle. jakbym stała przed jakąś czarodziejską górą. wtedy o tym jeszcze nie wiedziałam, ale to była żywcem z powieści wyjęta dekoracja sanatorium Berghof w szwajcarskim DAVOS, gdzie autor wysłał Hansa Castorpa do uzdrowiska (chłe, chłe uzdrowiska). może przez to wspomnienie teraz nie mogę oderwać ócz o pożółkłych kartek i półgębek od tapczana i tylko siłą rozsądku gaszę nocną lampkę zanim świt zastanie mnie w objęciach Tomasza Manna. co mi przypomina, co mi przypomina widok…, tfu wróć. co mi przypomina, że gdy byłam mała i gdy plany były tożsame z marzeniami to miałam takie niewiadomoskąd przeświadczenie, że oto moim towarzyszem , opoką, ramieniem i stalagmitem w ciemnej jaskini życia pełnej śliskich nietoperzy będzie mężczyzna o imieniu Tomasz. być może przeświadczenie wzięło się stąd, że do osiemnastego roku życia sypiałam z Tomkiem ( zanim go pożarł osobisty dalmatyńczyk) i jakoś nie mogłam sobie wyobrazić innej osoby w podobnej sytuacji (chorobliwa monogamia zaszczepiona wraz z pokoleniowym dziedzictwem dobrej mieszczańskiej rodziny, strasznie trudno ją przełamać). i oto poniekąd być może spełnia się moje przeświadczenie – przeznaczenie. w fiszce biograficznej Tomasza M. odnajduję bowiem co najmniej 22 powieści, więc spędzimy pewnie razem jeszcze jakiś czas. a potem. no cóż . idąc tropem imiennym zostanie mi wszak jeszcze św. Tomasz z Akwinu.
b.