Uliczny Władca Czasu

pojechawszy do centrum w celu odbycia zaległej wizyty u specjalisty nawrzucałam bankomatowi ostatnią miedź brzęczącą w zachłanny otwór. maszyna wypluła z siebie świstek z wyrazistym wydrukiem – parkowanie ważne do godziny 9:00. a była właśnie godzina 10:21. było upalne poniedziałkowe przedpołudnie, z powodu majowego weekendu miasto sprawiało wrażenie opustoszałego . jakaś nierzeczywistość wisiała w powietrzu mieszając się z wonią kwitnących czereśni, śpiewem szpaka i przerzedzonym miejskim smogiem. zanęcona sprzyjającymi okolicznościami przyrody pomyślałam, że oto w tej godzinie czas się dla mnie zaczął cofać. złagodnieją zmarszczki i poglądy, chrząstka stawowa będzie giętka, elastyczna i chętna do współpracy a krzywa zapominania będzie płaskim wykresem pamięci bezwzględnej. ciekawe jak cofnięcie w czasie weryfikuje straż miejska, pomyślałam pomna swędzącego mnie w portfel zaległego mandatu. ale ponieważ paradoksalnie czas mnie gonił to pobiegłam w ramiona specjalisty. tenże wykręciwszy mi kończyny zręcznym półobrotem aż do napotkania dźwięku przypominającego mlenie żwiru w żarnach wywiódł mię we w miarę jak obiecał odległą choć nieuchronną przyszłość obiecując śliczną, błyszczącą protezę stawu biodrowego na bank oraz zaordynował ustnie zakaz uprawiania biegania z ewentualnym wyjątkiem biegania po miętkim mchu w butach na amortyzującej koturnie. no to thank you i gutnajt. powróciwszy z centrum do biura dotarłam do tajemnicy cofania się czasu w parkometrze. otóż cały ten tydzień z okazji majówki i dobroci serca naszych stołecznych włodarzy parkujemy w centrum za friko. czyli za mniej niż moja wciśnięta w otworek miedź brzęcząca. w związku z czym pytam się droga redakcjo: czy mogę udać się do stosownych władz i zażądać zwrotu wraz z odsetkami oraz poniekąd refundacji strat poniesionych przez błędną ułudę wstecznego odmierzania czasu? i czy wystarczy mi tego na domniemywaną w przyszłości protezę? b.