w zasadzie chodzi o zasady a raczej ich brak

starszy pan został królem refluksu z całym jego wieloczynnikowym i złożonym objawieniem. w związku z trudnościami w zaakceptowaniu przebiegu choroby powziął plan przeżycia bez angażowania układu pokarmowego w jego fizjologiczne funkcje. najchętniej zatkałby sobie korkiem, bądź dwoma, ten przewód. okazuje się jednak, że długotrwałe wyłączenie żywienia skutkuje zbyt intensywnym zanikaniem. na co nie ma ogólnej aprobaty. więc. walczymy. łyżeczka za żoneczkę, za córeczkę, za wnuczkę. i wertujemy gugla w poszukiwaniu strawy bezbolesnej acz krzepiącej. lista wykluczeń przyprawia o palpitacje. lista dopuszczeń jest nudna jak flaki z olejem kujawskim. buraczek owszem, ziemniaczek owszem, otręby owszem, udko z królika owszem. na „be” liście króluje czekolada, wutka, placki ziemniaczane, schabowy, kapusta, cukier, cebula, cytryna i wszystko inne co nie przypomina płatków owsianych. fedrujemy więc intensywnie gugle w poszukiwaniu recepty jak z buraczka i z ziemniaczka uwarzyć dwanaście smakowitych, pełnowartościowych, tuczących dań . ponadto nakłonienie starszego pana do spożycia wody pitnej w ilości litra dziennie graniczy z cudem. TO pokolenie może wypić litra a jakże, ale nie wody. o nie, nie. praktykujemy mozolnie żywienie przez eliminację czynników nieprzyjaznych. wzorcem jest neandertalczyk podgryzający korzeń melisy i raz w roku ,na święto równonocy, obsmykujący ugotowaną (nie grilowaną !) kość udową mamuta. o ile łatwiej byłoby nam ustawić dietę, gdyby starszy pan był fanatycznym pożeraczem fastfoodów i napojów gazowanych namiętnie zakwaszających żołądek. zostaje nam szukanie skutecznych zasad, sensu stricto i w metaforze.
b.