wiosna geriatryczna

no dobra, słuchajcie : „coś tam coś tam a starość nie wesele” . i ja się tu pod tą mądrością ludową podpisuję wordowską trzcionką (autentyk - cytat z korespondencji biurowej). wypolerowawszy (o, dawno nie było – przypominamy – imiesłów przysłówkowy uprzedni) dziś starszej pani okiennice , empirycznie doświadczyłam tej życiowej prawdy. chyba. że iż nie zauważyłam jak po mnie w międzyczasie przejechał walec drogowy. dwa razy. no ale jeśli nie zauważyłam bądź zapomniałam tego faktu, to to też nic innego jak starość. ponadto kolana mi skrzypią i chroboczą jak worek tłuczonego kredensu. trochę się ich więc boję i wstydzę używać, zwłaszcza przy ludziach. to takie krępujące gdy ci z odnóży dochodzi odgłos walącego się stropu. i jeszcze , jeszcze mi szwankuje kawałek prawej stopy. okropnie się mi rozjeżdża ciało z umysłem. w ogóle nie jestem gotowa na ten uwiąd. no halo. i kto uwiedzie mnie z tym uwiądem naonczas? z całem szacunkiem - pan zenek z ciechocinka? a tu przecież wiosna, kwilą serenady dzikie kaczki, mlecze stroszą pióropusze, zaraz zaczną bzykać trzmiele. pójdę se na wał , spotkam roberta downeja dżunjora a on zapatsony w błękit mych ócz (no dobra tam, w przydymiony mahoń) rzeknie mi do ucha z filuternie dyndającym kolczykiem w kształcie amorka napinającego cięciwę w brokatowym łuczku -„oh, oh! siądźmy tu,miła. patrz jak pięknie – popatrzmy razem na zachód słońca nad elektorciepłownią żerań„ – i ja se siędnę i trachnę tymi kolanami i r.d. dż skoczy do wisły ze strachu – głową prosto w kolektor.
powiedzcie, że wam też coś skrzypi. i że macie kurze łapki wielkości odciśniętych stóp kondora. i, że to się cofnie jak wypiję haustem wiadro kolagenu z peptydami.
idę. idę ekstrahować glikoproteidy z uht.
b.