zbiórka szmat na marzannę

nie do zniesienia jest ta uporczywość zimy.

rozsiadła się jak buka, umościła wygodnie i trwa.

już mi zdążył zejść poliester z kozaków, już zdążyłam zmechacić ponczo

i zgubić jedną rękawiczkę podbitą flizelinową izolacją.

poczyniłam już większość gagów wywołujących przedwiośnie.

ale wszystko na nic.

buka przymarzła do zajmowanego grajdołka.

a przecież nasza planeta wykonała już ten fikuśny manewr, dzięki któremu po czasie mroku i ciemności po przebudzeniu śledzę na firance promienie wschodzącego słońca.

a wieczór nie zaczyna się w południe.

uliczne stragany uginając się pod naręczami wielobarwnych tulipanów bezskutecznie manifestują dezaprobatę dla zimy.

na wierzbie, pod którą nocuje roman , pączki baziek trwają w zadumie zahibernowane masami arktycznymi.

niemarcującym kotom wąsy przymarzają do piwnicznych lufcików.

nic tylko żuć lebiodę na tym lichym przednówku i czekać.

zima bowiem zdaje się w tym roku mieć w nienegocjowalnej ofercie bardzo drobnym druczkiem zapisaną prolongatę.

b.