z krainy deszczowców

ambitny plan obejrzenia na żywo koncertu na defiladplac spłynął z deszczem w strefę forget it. no więc. osadziwszy się w piernatach zamierzałam, przysięgam, zamierzałam dotrwać do samiuśkiego końca prezydencji, tfu, koncertu. trochę mi się obraz rozmywał, ale w sumie to nawet ciekawy psychodeliczny imydż miał w telewizorze ten deszczowy koncert. oglądałam i oglądałam i oglądałam i nagle szast prast zbudził mnie o 6:30 budziczek mój kretynos wielkos, bo zapomniał, że dziś sobota. z całego – no powiedzmy pewnego fragmentu koncertu - podobały mi się najbardziej zielone zęby możdżera i chris boti. bo ten skandynawski blondyn z trąbką to chris boti był, prawda? gra on tak pięknie i z uczuciem. tylko strasznie to – nie zgadza się, sprzecza - koliduje (jak podpowiada marysia wojciech pokora) z jego wizerunkiem scenicznym. otóż bowiem określiłabym jego styl jako: skandynawska lodówka grająca na trąbce na wdechu. zauważyliście, że on gra wdychając powietrze a nie wydychając? I jest taki, taki , taki król zimy. brrr. za to ta jego ognista skrzypaczka, to tak się gła w kibici, że się bałam, iż zaraz jak się przegnie jeszcze cituczkę to jej się korpus w talii rozpołowi. nogi z poo zostaną na podwyższeniu a górny korpus ze skrzypeczkami powędruje w ciemną, deszczową otchłań. ponadto orkiestra pod sztabą była zaiste boska. chciałabym kiedyś mieć taką orkiestrę na własnym weselu. albo na pogrzebie. bo kto w sumie wie, co pierwej nastąpi :)
a teraz w związku z aurą rozłożyłam madejową deskę i zamierzam wyprostować parę rzeczy. głównie muszę wyprasować sztormiak, który z pewnością wzuję dziś z okazji wieczornej konsumpcji w plenerze kotlecików i pieczonki na cześć 3 x P.
b.

ps.
4.07.2011
muszę to zapisać. bo za rok sama sobie nie uwierzę: TO. BYŁO. NAJDŁUŻSZE. OGNISKO. MOJEGO .ŻYCIA. 10 GDOZIN. W STRUGACH. DESZCZU. choć pod starannie uszczelnianym talerzami i deskami zadaszeniem.
nawet się nie łudzimy, że gospodarze kiedykolwiek nam to wybaczą.
b.