andżela stała na klifie...

gdyby stała dziś nad wisłą na tarchomińskim wale z całą pewnością i na ustach z pieśnią radosną rzuciłaby się w nurt. 34 celsjusze są fajne, gdy się posiada chłodnicę. w ogóle nie wiem czy nie zarzucić ablucji. czyste marnotrawstwo mydła i wody. zarówno przed jak i po jestem tak samo lepka (kusiło napisać letka ale konfabulacja musi być wiarygodna). z powodu osobistego przeglądu hydraulicznego i przedpołudniowej wizyty w placówce nfz zapodałam sobie dziś urlop. wizyta przebiegła nieoczekiwanie niczem z bicza trzasnął (nadal z niewiary szczypię się w lewe lico) więc pobieżyłam w bonusie wyrobić sobie paszport. a tu nagle zonk. bo paszport mam jednak ważny. do 2018. haukom? nemtudom. więc wygospodarowane popołudnie poświęcę na garkuchnię i może bicyklowanie o ile aura nie stopi przerzutek. a dziś . makaron z kurczakiem, szparagami, czosneczkiem i pomidorkami okraszony szynką parmeńską. co mi przypomina, że jestem panu z pieskiem winna recepturę na potrawkę z habaniny i śliwek suszonych. bo. pan z pieskiem wytrwale i aktywnie odkurza archiwum poniekąd zmuszając mnie do tego samego. i wyznam tu na forum publikum, że nie jest to czynność wcale ława. a bywa nawet wielce konsternująca. jeśli chodzi oczywiście o notki, nie o komentarze. to jak ze zdjęciami. na ogół nie podobają nam się nasze własne fotografie (choć tymczasem mam w portfelu wyjątek, albowiem wykonałam zdjęcia do tego paszportu co mi go nie potrzeba i o dziwo są to zdjęcia wielce akcpetowalne. pan fotograf przesłonił obiektyw grubą skarpetą i wyszłam lepiej niż lat naście nazad. co i tak psu na budę bo mam nadal ważny paszport. ze zdjęciem przypominającym szaloną ofiarę guantanamo). wracając jednak do wątku śledzenia własnych notek, to naprawdę z dłonią na osierdziu przyznaję, że w masie czytać się tego nie da ażeby autora nie zechcieć rozerwać na strzępuszki. wyliczyłabym na jednym oddechu nałogowego palacza długą jak równik listę wad i błędów ale sami je świetnie znacie. i bynajmniej. nie uprawiam tu kokieterii par excellence. to jest wszak jeno blog, ze wszystkimi jego ułomnościami. ale nadal i wciąż mnie zadziwia, że ktoś tu trafia z zewnątrz (i czasem zostaje na dłużej) spoza mojego czytelniczego kółeczka, któremu kilka lat temu nieśmiało podsunęłam ten adresik. no topszszsz. wychlipawszy w kątku swoje wzruszenie przejdźmy do ad rem. otóż obiecuję w najbliższym czasie przypomnieć sobie ten przepis i zapodać go na forum. dziś zaś w zastępstwie i dla udobruchania kubków smakowych „makaron z kurczakiem i pomidorami” weź 300 g makaronu casarecce (takie dwustronnie zwijane ruloniki. ja bierę z braku laku lewoskrętne fusilli), dwie dorodne piersi z kurczaka, pięć ząbków czosneczku, cztery plastry parmeńskiej szynki, sześć suszonych pomidorów, cztery dymki jędrne, kilkanaście drobnych szparagów cienkich jak nić dentystyczna, dwa pomidory dorodne jak jagna, sto dwadzieścia gram pomidorków koktajlowych, przygarść natki pietruszki i takoż bazylii, oliwę z tłoczenia prima sort, sól i pieprz oczywiście i na finisz płatki parmezanu. makaron ugotuj al dente, bo jakby inaczej. na rozgrzaną patelnię z oliwą wrzuć czosneczek, pokrojonego w kostkę kurczaka, parmeńską i dymkę. podsmaż aż aromat przeniknie firany a kurczak się zetnie i przyrumieni z rozkoszy. dodaj suszone i świeże pomidory (mówią, że obrane, ja tam lubię je ze skórką), zbalszowane szparagi pocięte nożyczkami na kawałki, odcedzony makaron, zioła i sól-pieprz wdle smaku. posmaż pięć minut i oprósz na talerzu parmezanem. smacznego. b.