antynowelka napisana na zamówienie belowed sister.

andżela stała na klifie. północny wiatr rozwiewał jej długie, rude włosy. w dole o skały rozbijał się jakiś atlantyk czy też pacyfik. andżela była słaba z geografii. stała tu, bo w tym punkcie postanowił ją umieścić narrator. wyobrażał sobie bowiem, że takie stanie na klifie musi być szalenie romantyczne, patetyczne oraz intrygujące. andżela była zupełnie innego zdania. cholerny wiatr przeniknął jej ciało do samej dwunastnicy, skóra na dłoniach spierzchła a oczy łzawiły i drażniły sunąc słoną, maskarową ścieżką poliki i rysując koszmarny ślad w brzoskwiniowym podkładzie. stała tak już od dłuższego czasu, bo narrator się zawiesił i żaden logiczny wątek nie pozwalał mu ruszyć Andżeli z tego przeklętego klifu. do pomysłu aby kazać skoczyć dziewczynie w otchłań iżby potem wysnuć jej retrospektywną historię czuł wyjątkową odrazę. zresztą nie wiedział jeszcze, czy powinna skoczyć. i dlaczego. stała tam więc a dreszcz zimna wstrząsał jej drobnym acz zgrabnym jestestwem. w końcu, nie bacząc na niezdecydowanie narratora odwróciła się na tak zwanej pięcie i wyszła z nienapisanej jeszcze noweli. na zawsze. narrator przez chwilę stał osłupiały brakiem władzy nad wymyśloną postacią. potem, na wskutek, sam stanął na klifie i zrozpaczony skoczył w czeluść oceanu. przepływający mimo kaszalot tylko mlasnął szczęką i narrator wylądował w jego brzuchu. teraz trawiła go nie tylko własna niemoc twórcza ale i soki żołądkowe poziomopłetwowca. i wtedy, wtem nagle znienacka naszła narratora myśl przednia. że gdybyż tę andżelę zrzucić z klifu i gdyby lecąc wpadła w paszczę jakiegoś przypadkowego przeżuwacza. ach. wówczas jego kariera autorska byłaby już rozkwitła niczem rumianek na gumnie. gdyż. jak powszechnie wiadomo, żołądek przeżuwaczy składa się ze żwacza, czepca, księgi i trawieńca. więc gdyby andżela lecąc w czeluść wpadła w paszczę takich na ten przykład przypadkowo stojącyh pod klifem żyrafy albo piżmowca to niechybnie w końcu wylądować by musiała w księdze. a przecież o to właśnie szło narratorowi gdy postawiwszy andżelę na klifie zawieszony nagłą niemocą twórczą zadumał się i zasromotał nad jej losem (czytaj ścieżką kariery literackiej). niestety. zniecierpliwiona andżela oddaliła się już w nieznane, być może ku łzawemu harlekinowi być może ku thilerowi a’la tarantino. tymczasem więc nasz narrator intensywnie trawiony pepsynogenem zwolna, acz nieodwracalnie zmieniał się w ambrę będącą wynikiem niestrawności lub zaparcia wieloryba. b.