litania nad saganem

zasłuchana w przedpołudniową trójkę zawijałam, nucąc pod nosem „the falling leaves (of the cabbage) drift by my window”, łemkowskie. mościłam w żeliwiaku, przelewałam sosem z papryki, nakrywałam pokrywką. odsapnęłam. wyprostowałam kręgosłup. skrzypnęło i zgrzytnęło. uruchomiło jakiś neurologiczny przekaźnik do półkul. błysnęło, zaświtało i zdechło. coś mnie zaniepokoiło. COŚ było nie tak. zaczęłam ogarniać kuchenne pobojowisko. wśród garów, desek, misek i chochli natknęłam się na salaterkę z kwaszoną kapustą (KU... KU... KU... !!!) . oraz filiżankę z zestawem przygotowanych przypraw (PIE... PIE... PIE ... !!!). grom. grzmot. piorun w czaszkę. zapomniałam łemkowskie przełożyć kiszoną kapustą. a do sosu z papryki nie dałam ni soli, ni pieprzu, ni ziela, ni listka. boszszsz. jestem kulinarnym idiotą. gastronomicznym osłem. gildia kucharzy powinna mnie wypatroszyć żywcem, opalić nad gazem ziemnym wysokoazotowanym , posolić i rzucić szczurom na pożarcie. rozpoczęłam procedurę rekonstrukcji pierwotnej receptury post factum . aaaaaa. nie chcielibyście tego zobaczyć. św. Marto i św. Wawrzyńcze – patroni kucharzy – miejcie wzgląd na moją lichą postać upaćkaną po łokcie w kiszeniakach. a jeśli nie zasłużyłam na waszą łaskę niech mnie ma w opiece Brunon Kartuz – opiekun obłąkanych. a św. Jerzy niech mnie ochroni przed dżumą, trądem, syfilisem i opryszczką – gdyby zakontraktowani konsumenci zechcieli mi (i słusznie) złorzeczyć.
b.