Virus vs Literatura

zaraz najwyraźniej się mości. płynnie z kaszlu przechodzi w wysięk nozdrzy i ogólnoczłowiecze padam-padam. więc. nanizam pidżamkę, wysączam bąbelkująca aspirynę i idę na tapczan. włączę telewizję i dam się oczadzić jakiejś brazylijskiej telenoweli. bo książka, którą aktualnie ze smakiem się napawam jest zdecydowanie za ciężka na moje omdlałe ręce – 840 stron w twardej obwolucie. ale ta przerwa w czytaniu to jeno na dobre mi wyjdzie, bo tak strasznie trudno rozstawać się z każdą przeczytaną stroną zbliżającą mnie do prawej okładki. no i taką wielozmysłową rozkosz należy sobie podawać w pełnej świadomości, podczas gdy mi umysł zaraz mięsza i mogłabym zgubić jakiś boski meander, jakieś piramidalne diamentowe zdanie , o jak choćby takie:

„Marina z perwersyjną próżnością często zapewniała w łóżku, że na zmysły Demona musiała działać szczególnego rodzaju „kazirodcza” (cokolwiek pod tym przymiotnikiem mielibyśmy rozumieć) przyjemność (w znaczeniu francuskiego słowa plaisir, które wywołuje wiele dodatkowych wibracji w kręgosłupie), kiedy gładził i smakował, i delikatnie rozchylał, i bezcześcił, na nienadające się do opisnia, ale cudowne sposoby ciało (une chair), które było ciałem zarówno jego żony, jak i jego kochanki, zmieszane ze sobą i uszlachetnione uroki bliźniaczych peri, Aquamarinę, jednocześnie pojedynczą i podwójną, miraż z emiratu, sklejony klejnot, orgie oryginalnych i intrygujących instrumentacji zgłoskowych”

za długość i zbytecznie zbędną złożoność zdania u mojej licealnej polonistki Nabokov miałby przechlapane.

b