„Od pieprz... ówki gorycz na ustach” (KSP oczywiście)

a od henessego słodycz taka niewysłowiona. ja i koniak. koniak i ja. odwieczny dyferencjał poskromiony po obiedzie u starszych państwa. organicznie i zasadniczo bowiem jestem/byłam antagonistą koniaku. dziwne. bo taka na przykład whisky wchodzi jak po maselniczce a koniak , jak koń pod górę na śliskim, ubłoconym zboczu. a tu nagle henessy wpłynął, ukoił, rozbudził kubki smakowe i wywiesił triumfalnie flagę zwycięzcy. z powodu załamania oporu wobec koniaku można mię więc dziś uznać za oportunistę. szanując zasady oportunisty ex definitione wsparte rysem charakterologicznym wiecznie pijanej finki kosztuję następnie ochoczo wiśniówkę oraz zaraz potem nalewkę z czarnej porzeczki. wdzięcznie łącząc międzykontynentalne kultury głośno mlaskam z ukontentowania. starszy pan wlot rozumie intencje mlasknięcia. kolejne krople spływają bez zbędnej egzaltacji lecz z należytą dystynkcją kanalikiem wzdłuż kręgosłupa. warto było czekać na ten festiwal smaków, na tę faerię doznań. na zakąskę kurza szyjka z rosołu i sos chrzanowy – perfekcyjna koincydencja smaków.
po takim poczęstunku autobus 126 bardziej przypomina złocistą dynię kopciuszka a dżdżysta aura morską bryzę na capri. z wielkim ukontentowaniem odkrywam na tar-ho-minch’nie zeszłoroczne zasoby wiśniówki w zakurzonej karafce z pozytywką.
i oto nagle wieczorem tej niedzieli staję się koneserem dwóch prostych owocowych akordów: tra la la la trala la la la ....
b.